Rozdział 8 *Summer*

Obudziłam się i poczułam miłe ciepło elektryzujące całe moje ciało. Spojrzałam w górę i zobaczyłam Luka który patrzył się na mnie, a kiedy zauważył że wstałam uśmiechnął.

- Mogłabym tak wstawać codziennie, tylko że w moim łóżku.
- A ja bym wolał gdybyś nie miała na sobie ubrań.
- Możesz pomarzyć.
- Nadzieja ponoć umiera ostatnia.
Pocałowałam go i przytuliłam się mocniej. Zaczął gładzić moje włosy.
- Wiesz może kiedy przyjdzie Cal z ubraniami?
- A co jeśli Ci powiem że już był?
- Hmmmm... Wtedy spytam czemu mnie nie obudziliście.
- Spałaś tak uroczo że nie byłem wstanie.
- Nie jestem urocza - walnęłam go pięścią w klatkę piersiową.
- Jesteś.
- Nie.
- Tak.
- Spadaj
Zepchnęłam go z łóżka i zachichotałam. Teraz leżał na ziemi.
- Dalej jestem urocza?
- Tak.
Wstałam i podeszłam do torby z ubraniami, która leżała na krześle. Wyciągnęłam ubrania i poszłam się ubrać. Wróciłam, a Luke siedział i przeglądał moją komórkę. Wyrwałam mu ją i spojrzałam na telefon.

Od Jonathan
Tęsknie za tobą <3

Do Jonathan
Ja też, kocham Cię.

Usiadłam i oparłam ręce o twarz i rzucając telefonem w ścianę.
- Kim on jest?!
- Jakbyś debilu nie zauważył, wiadomości są sprzed dwóch lat! Kto Ci pozwolił dotykać mojej komórki?! - spojrzałam na niego i zaczęłam płakać - Nie jesteśmy razem, więc mogę sobie pisać z kim chcę! I gówno Cię to powinno obchodzić!
- Jeszcze wczoraj byliśmy razem.
- BYLIŚMY. Już nie jesteśmy, najlepiej to wyjdź i nie wracaj.

LUKE POV

Co ja najlepszego zrobiłem?! Kurwa, Luke spierdoliłeś i to całkowicie. Wróciłem do domu. Na kanapie siedział Ashton z laptopem. Trzasnąłem drzwiami i usiadłem na kanapie.

- Stary, co się stało?

- Nie denerwuj mnie.

Blondyn zamknął laptop i spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Czemu wróciłeś ze szpitala?

- Bawisz się w dziennikarza?

- Calum! Coś się stało złaź tu!

- Zrobiłeś to specjalnie.

- Nie, tak przypadkiem wyszło.

Do pokoju wszedł Calum

- Po co mnie wołałeś? Luke czemu nie jesteś w szpitalu? Co jej zrobiłeś?!

Podszedł do mnie z pięściami, ale Ashton go chwycił.

- Ashton gdzie dałeś towar?

- Luke, serio co się stało?

- Nic, gdzie jest?

- W szafce na górze.

Wstałem i podszedłem do szafki. Wyciągnąłem narkotyki i poszedłem na górę na balkon. Zapaliłem i po chwili usłyszałem kroki. Obok mnie stał Ashton, widocznie załamany.

- Jeśli nie powiesz co się stało, to życzę powodzenia bo Calum jedzie do Emmy.

- Spierdoliłem.

- Zaczynam się bać.

- Mówi to ten, który chciał ją pocałować.

- To nie tak...

- Dobra, nie kończ niczego to nie zmieni.

- Zachowujesz się jak dziecko.

- Fajnie.

- Z przedszkola.

- Nienawidzę Cię, zawsze mnie zmuszasz do wygadania się.

- Czekam.

- Kiedy Emma poszła się przebrać wziąłem jej telefon i zacząłem przeglądać sms'y. Znalazłem tam od jakiegoś Jonathana, kiedy wyznawali sobie miłość i wogóle. Wkurzyłem się i zapytałem ją o co chodzi. Ona rozwaliła telefon i ze mną zerwała.

- Masz przejebane
- Wiem.
Staliśmy w ciszy. Wszedłem do swojego pokoju. Położyłem się na łóżku i zamknąłem oczy. Widziałem Emmę, która płacze. Zakłuło mnie w klatce piersiowej. Nie powinienem czytać jej wiadomości. Usłyszałem trzask drzwiami i skrzypienie schodów
- Już nie żyjesz - powiedział Ashton
Do pokoju wszedł Calum. Rzucił się na mnie i przysięgam że połamałby mi żebra gdyby nie Michael, który słysząc krzyki wbiegł do pokoju. Moja pościel była cała z krwi i po chwili urwał mi się film.
                          EMMA POV
Leżałam i płakałam. Riker próbował mnie pocieszać, ale gówno to dało. Wstałam i poszłam do łazienki. Oczy miałam podpuchnięte i czerwone. Usłyszałam karetkę i wyszłam na korytarz. Lekarze wnosili nosze na których leżał... Luke. Był cały pobity, na twarzy miał pełno zaschniętej krwi. Łza spłynęła po moim policzku. Zauważyłam Ashtona i Michaela.
- Co mu się stało? - zapytałam i przytuliłam się do Asha. Ten zdziwiony także mnie przytulił i powiedział:
- Calum go pobił.
Zaczęłam płakać. Co on mu zrobił?! I dlaczego tutaj nie przyjechał?! Przytuliłam się bardziej do blondyna.
- Chodźmy przed salę gdzie jest Luke.
Odsunęłam się poszłam za Michaelem. Usuedliśmy przed jakąś salą. Podkuliłam nogi pod brodę i zaczęłam płakać. Poczułam jak ktoś mnie przytula. Spojrzałam nad siebie i zobaczyłam Caluma. Odepchnęłam go od siebie. Spojrzał na mnie zaskoczony.
- Zostaw mnie - syknęłam. Wyszedł z szpitala. Siedzieliśmy w ciszy czekając na jakiekolwiek informacje o stanie Luka. Podeszła do nas pielęgniarka.
- Pani powinna być w sali.
- Już idę.

Lelz